.....

ΑΛΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

Δεν ανοίγω στο φεγγάρι
το παράθυρο
ξέθωρο σαν φέγγει απ’ έξω
χλωμό άχυρο.

Το φεγγάρι το δικό μου
άλικος θεός
έμπαινε στη κάμαρη μου
κι έσβηνε το φως.

Κόκκινο έβαφε το τοίχο
και το στρώμα μου
παραμύθια να πλαγιάζουν
με το σώμα μου

Πορφυρό κρασί κυλούσε
στο ποτήρι μου
μεθυσμένη να ‘ναι η νύχτα
για χατίρι μου

Άγγιζ’ απαλά τα χείλη
κι αίμα στάζανε
ματωμένα τα φίλια μου
πόσα τάζανε

Κόκκινο φεγγάρι στ’ άγρια
τα πυκνά μου τα σκοτάδια
άναψε φωτιά.
Πάρ’ το αίμα μου στο δίνω
φτάνει πάλι εγώ να πίνω
κόκκινα φιλιά

Άλικε θεέ της νύχτας
στ’ άκουσμα μιας καληνύχτας
ένα σου ζήτω.
Μέσα στο δικό σου γιόμα
που δε χόρτασα ακόμα
νύχτα να πνιγώ

Το φεγγάρι το δικό μου
κόκκινο βαθύ
το προσμένω βράδια τώρα
μήπως και φανεί

Τέντα το παράθυρο μου
τέντα κι η καρδιά
θα τ’ ανοίξω φτάνει να ‘ρθει
φεγγαροφωτιά.

© Copyright, Katia